Strategic Management Thought

Study of the Impact of Politicians 'Personal Branding on Tehran Citizens' Intention to Vote in the Presidential Elections in the Framework of Political Marketing (Case study: Progress and Justice Population of Islamic Iran)

Document Type : Research Paper

Authors

1 Department of Business Marketing, faculty of Management, Tehran university, Tehran, Iran

2 Professor, Department of Business Managemen, Tehran University

3 Assistant Prof.MBA management,Management faculty,Tehran university,Tehran,Iran

Abstract

Political marketing has doubled in recent decades as a means of achieving practical election victory; So that the victory of political currents in the elections largely depends on the effective use of political marketing models by these groups. The main purpose of this study is to investigate the effect of politicians' personal branding on people's intention to vote in the context of political marketing. Therefore, the data of 392 citizens of Tehran have been analyzed in an unlikely way. To collect data, a standard questionnaire was used whose validity and reliability were confirmed. Structural equation technique was used to test the hypothesis and the results showed that personal branding has a significant effect on their intention to vote according to the attitude of citizens with a coefficient of 17%. While personal branding has a significant effect on their intention to vote according to the credibility perceived by citizens with a coefficient of 58%.

Keywords

Main Subjects

افشانی، فریده (1393). مطالعه برندسازی شخصی سیاسی و چگونگی مدیریت آن در انتخابات. فصلنامه مطالعات انتخابات. 3 (7 و8). 32-5.
حسینی، سیدحمید؛ میرابی، وحیدرضا؛ رنجبر، محمدحسین و حسن‌پور، اسماعیل (1398). طراحی الگوی بازاریابی سیاسی شناختی (عصب پایه). دوفصلنامه علمی دانش سیاسی. 15 (2). 442-417.
حاجی‌پور، بهمن؛ حسینی، سیدمحمود و زارع، ساسان (1395). طراحی الگوی بازاریابی سیاسی در انتخابات محلی. چشم‌انداز مدیریت دولتی. 27 (3). 39-15.
خان ایلچی، محسن میرزا ابوالحسن؛ خرازی محمدی­وندی آذر، رها؛ مجیدی قهرودی، نسیم (1400). الگوی ارزش‌های مؤثر در خلق برند شخصی ـ سیاسی در ایران. فصلنامه انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات.33 (1). 31-1.
خیری، بهرام و قلی­پور سنگلجی، پویا (1391). بازاریابی سیاسی. مفهوم. اهداف. ابزارها. راهبرد. 5 (8). 120-99.
دلیری، جواد (1396). بررسی شاخص‌های برندسازی شخصی و سیاسی ترامپ و بازنمایی رسانه‌ای آن با تأکید بر رقابت‌های انتخاباتی 2016 ایالات ‌متحده. فصلنامه رسانه. 28 (2). 51-25.
عابدی ‌اردکانی، محمد و جاوری، علی‌رضا (1396). بازاریابی سیاسی و فرآیند تصمیم‌‌گیری رأی‌دهندگان؛ مطالعه موردی؛ جوانان رأی‌دهنده اصفهانی در دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی. فصلنامه علمی  ـ پژوهشی سیاست‌گذاری عمومی. 3 (1). 202-177.
قریشی، سیدیحیی (1399). مدل‌سازی برند شخصی اساتید دانشگاه. رساله‌ی دکترا. دانشگاه آزاد اسلامی. واحد تهران مرکزی. دانشکده مدیریت.
کیماسی، مسعود؛ بحری‌نژاد، ریحانه و نصیری، مژگان (1396). بازاریابی سیاسی، چاپ دوم، مؤسسه انتشارات دانشگاه تهران.
نیومن، بروس ای. (1397). انقلاب بازاریابی در سیاست. (مترجمان، شهاب طلایی شکری و مهدی عبدالحمید). تهران: انتشارات بازاریابی. چاپ اول. (نشر اثر اصلی، 2016)
یوسفی‌رامندی (1397). الگوی رفتار رأی‌دهی مردم در انتخابات جمهوری اسلامی ایران مبتنی بر رویکرد بازاریابی سیاسی، دوفصلنامه علمی ـ پژوهشی دانش سیاسی. 14 (2). 95-63.
Asmarianaki, M. (2017). Investigating The Effect Of Personalized Communication As A Personal Branding Strategy Used By Politicians To Influence Individuals ‘Intention To Vote. ONLINE PERSONAL BRANDING EFFECTS IN POLITICS.
Ahmed, M. A. Lodhi, S. & Mirza Naveed Shahzd (2011). political Brand: trusting a candidate in the age of mistrust, Journal of Business and Retail Management Research (JBRMR) 5 (2). 131-141.
Bhattacherjee, A. & Sanford. C. (2006). Influence processes for information technology acceptance: An elaboration likelihood model. 30 (4). 805-825.
Downer, L. (2013). Political branding in Australia: a conceptual model. 63rd Political Studiesassociation. Annual International conference CARDIFF.
Gefen, D. (2010). E-Commerce: The Role of Familiarity and Trust. Omega 28 (6). 725-737.
Harmes, A. (2016). Political Marketing in Post-Conflict Elections: The Case of Iraq. Journal of Political Marketing. (3). 1-45
Jones, L. W. Sinclair, R. C. & Courneya, K. S. (2003). The effects of source credibility and message framing on exercise intentions, behaviors, and attitudes: an integration of the elaboration likelihood model and prospect theory1. Journal of Applied Social Psychology. 33(1).179-196.
Kruikemeier, S. (2014). How political candidates use Twitter and the impact on votes. Computers in Human Behavior. 34 (150). 131-139.
Kotzaivazoglou, I. (2011). Political marketing in the Greek context: does market orientation exist? International review on public and nonprofit marketing. 8 (1). 41-56.
Pistolas, A. (2009). Political Marketing and Its Impact on Voting Behaviour in Greece: An analysis of the Greek Electorate’s Voting Behaviour. 9 (33). 1-25.
Rampersad, H.K. (2009). Be The CEO of Your Life: The Ultimate Authentic Personal Branding Formula for Standing Out from the Crowd. Global Vision. New Delhi.
Reeves, P. De Chernatony, L. & Carrigan, M. (2006). Building a political brand: Ideology or voter-driven strategy. The Journal of Brand Management. 13 )6). 418-428.
Speed, R. Butler, P. and Collins, N. (2015). Human branding in political marketing: Applying contemporary branding thought to political parties and their leaders. Journal of Political Marketing. 14 (1-2). 129-151.
Tempest, R. (2016). The Charismatic Body Politics of President Putin. Journal of Political Marketing. 15 (2-3). 101-119.
Strategic Management Thought
Volume 16, Issue 3 - Serial Number 33
September 2022
Pages 127-150
  • Receive Date: 17 May 2021
  • Revise Date: 24 December 2022
  • Accept Date: 16 February 2023