نوع مقاله : مقاله علمی-پژوهشی

نویسندگان

• محمد جان نثاری ¹
• محمد واثقی ²

¹ دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی و سیاست گذاری عمومی، دانشگاه امام صادق علیه السلام، تهران، ایران.

² دانشجوی دکتری مدیریت دولتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

چکیده

هماهنگی یک اصطلاح تخصصی جدید اما دارای قدمتی دیرینه در اطلس مفهومی خط‌مشی‌گذاری و حکمرانی عمومی است. این مهم بر اساس بند 14 سیاست‌های کلی نظام اداری (31/01/1389) مبنی بر کل نگری، همسوسازی، هماهنگی و تعامل اثربخش دستگاه‌های اداری، یکی از اهداف مهم نظام حکمرانی و اداری کشور قلمداد می‌شود. پژوهش حاضر با واکاوی موانع هماهنگی در نظام اداری کشور به دنبال ارائه فهمی عمیق‌تر از موضوع ناهماهنگی در نظام اداری بوده و با اولویت‌بندی آن موانع تلاش می‌کند راهنمایی کاربردی برای دولتمردان و پژوهشگران این حوزه فراهم آورد. در این راستا با روش پژوهشی آمیخته (کیفی_کمی) در مرحله نخست پژوهش پس از انجام مصاحبه با 15 نفر از خبرگان نظام اداری و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار تحلیل کیفی Maxqda، 30 مانع هماهنگی (30 مضمون پایه) در 6 مقوله اصلی (مضامین سازمان دهنده) شناسایی شد. مقوله‌های اصلی استخراج شده شامل 1. موانع مربوط به روند خط مشی‌گذاری، 2. موانع مدیریتی و پشتیبانی، 3. موانع ساختاری، 4. موانع فرهنگی و رفتاری، 5. موانع حقوقی و قانونی و 6. موانع سیاسی بوده است. همچنین در مرحله مرحله کمی با تکمیل پرسشنامه تحلیل اهمیت عملکرد(IPA) توسط 21 نفر از خبرگان نظام اداری، موانع شناسایی شده در مرحله نخست، اولویت‌بندی شدند.

کلیدواژه‌ها

• هماهنگی
• یکپارچگی
• همکاری
• حکمرانی
• بوروکراسی
• نظام اداری
• روش آمیخته

موضوعات

• مدیریت دولتی