نویسنده
استادیار گروه فلسفه و کلام دانشکده الهیات، معارف اسلامی و ارشاد، دانشگاه امام صادق علیه السلام، تهران، ایران
چکیده
تصمیمسازی قابل قبول یک تصمیمسازی عقلانی است و لذا تصمیمسازی در حوزه عقلانیت عملی میگنجد. عقلانیت عملی بر عقلانیت نظری استوار است که به معنای ارتباط باواسطه تصمیمسازی با عقلانیت نظری است. توجه به محدودیتهای قوای شناختی انسان و محدودیت زمان نشانگر عدم امکان ارتباط تصمیمسازی با رویکرد ایدهآلگروانه به عقلانیت نظری و عملی و ابتنای تصمیمسازی بر رویکردهای واقعگروانه به این دو حیطه است. تلاش برای تقرب به ایدهآل - هرچند که وصول به آن محال است- جایگاه اصل شورا را در مقوله تصمیمسازی روشن میکند. چنین نقشی برای شورا در مقوله تصمیمسازی، ویژگیهای خاصی را برای افراد طرف مشورت لازم میآورد و امکان استفاده از مشورت ماشینی را فراهم میسازد.
کلیدواژهها